Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/240

niła się naprzemian, nagle odrzuciła pończochę, uchwyciła się mocno ramy okna i krzyczała, machając drugą ręką.
 — Nie pójdę stąd, nie pójdę! — Nie zbliżaj się, Jeremjaszu, bo wyskoczę oknem i narobię takiego krzyku, że cała ulica się zbiegnie. Dosyć tego, dosyć tajemnic! Nie chcę tak żyć dłużej. Chcę wiedzieć, co się tu dzieje koło mnie, albo wolę się zabić!
 — Stój zawołała pani Clennam na Flintwincha, który chciał podejść znienacka do okna. — Efri, wyjdź, ja ci każę.
 — Nie posłucham nikogo — zawołała Efri. — Muszę tu żyć w tym domu, pełnym strachów i chcę przynajmniej wiedzieć, czego się boję. Chcę wiedzieć.
 Było takie postanowienie na jej twarzy, że pani Clennam odwróciła się do Blandois.
 — Czy pan żąda, żeby usunąć tę warjatkę?
 — Ja? Cóż to mnie obchodzi? To rzecz pani.
 — Więc daj jej pokój, Flintwinch. Szkoda na to czasu. Zaczynajmy.
 Rigaud wyciągnął nogi, podniósł wąsy do nosa i zaczął słodkim głosem.
 — Jestem szlachcicem, gentlemanem, który...
 — Był więziony w Marsylji za zabójstwo — dokończyła pani Clennam.
 — Ach, ach! padam do nóżek! całuję rączki! — śmiał się Blandois kobiece upodobanie do plotek. Mniejsza o to. Przyszedłem tu, ażeby dzisiaj skończyć sprawę tak czy inaczej. Bez tego nie wyjdę. Po raz ostatni rozmawiamy z sobą. Wszak pani mnie rozumie?
 — Tak sądzę.
 — Chodzi mi o pieniądze, jakkolwiek jestem gentlemanem, bez tego niema co robić na świecie. Pani rozumie, prawda?
 — Proszę dalej. — Jestem człowiekiem łagodnym, dobrze wychowanym i pełnym galanterji dla płci pięknej, lecz żartować z siebie nawet damom nie pozwalam. Wpadam natychmiast we wściekłość