Strona:PL Karol Dickens - Maleńka Dorrit.djvu/127

 — Jestem tu. Efri zaraz poda światło.
 — Czem mogę panu służyć? — zwrócił się do cudzoziemca.
 — Może pan będzie łaskaw przedewszystkiem zapalić świecę.
 — Słusznie. Proszę zaczekać.
 Znalazł po ciemku świecę i zapałki, które były wilgotne, i zapalały się, ale wnet gasły, upłynęło więc kilka minut, nim blady płomyk świecy rozjaśnił ciemności.
 Teraz Jeremjasz spostrzegł, że nieznajomy stał o parę kroków i rozpatrywał go z taką uwagą, jakgdyby pragnął zbadać każdą zmarszczkę twarzy.
 — Proszę pana do biura — rzekł, obrzucając go także ciekawym i badawczym wzrokiem. — Nic się nie dzieje! Niechże pani będzie spokojna! — zwrócił się w stronę schodów. — Przecie krzyczę, że tu jestem!
 — Boi się? — spytał obcy.
 — Ona? Na stu mężczyzn dziesięciu nie ma tyle odwagi, co ona!
 — Paralityczka?
 — Oddawna. Jedyna przedstawicielka tego domu, jestem jej wspólnikiem.
 Weszli do biura. Flintwinch postawił świecę, wskazał gościowi krzesło i sam usiadł.
 — Jestem na rozkazy.
 — Nazywam się Blandois (Blandua).
 — Blandois? Nie znam.
 — Przypuszczałem, że otrzymałeś pan już przekaz od swojego korespondenta w Paryżu.
 — Nic podobnego na pańskie nazwisko nie otrzymaliśmy.
 Milczeli. Twarz obcego była uśmiechnięta, prawie szydercza. Wpatrywał się wciąż w Jeremjasza.
 — To dziwne — zaczął znowu — jak pan jesteś podobny do jednego z moich znajomych! Teraz już mniej przy świetle, ale tam poprostu wziąłem pana za niego. Zdumiewające podobieństwo!