Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/49

 — Jakże się miewa pański chory? — spytała.
 — Lepiej. O wiele lepiej. Właśnie wracam od niego.
 Pochyliła głowę i szła na górę. Karker stanął u schodów i pytał:
 — Czy wolno mi prosić panią o chwilę rozmowy?
 — Teraz nie czas. Zmęczona jestem i chcę pozostać sama. Czy rzecz nagląca?
 — Bardzo. Sprawa nie cierpi zwłoki.
 Lokaj wiódł ich do sali, zapalił świece i znikł. Edyta siadła przy kominku. Karker z kapeluszem w ręce stanął przed nią.
 — Zanim pan zaczniesz mówić, pragnę, byś mię wysłuchał.
 — Słyszeć od pani cokolwiek, choćby wyrzuty, to honor dla wiernego sługi.
 — Jeżeli pana przysłał do mnie ten człowiek, któregoś pan przed minutą opuścił, to mogę pana zwolnić od trudu wypełniania jego poleceń. Nie będę słuchała. Zresztą niepotrzebnie pana o to pytam. Jam na to była przygotowana.
 — Czuję się nieszczęśliwym, że wbrew swej woli muszę spełnić nakaz. Ale to tylko jedna sprawa. Jest i druga.
 — Jakże pan będziesz śmiał mówić mi o obowiązkach mych względem męża? Jak śmiałbyś pan po raz setny powtarzać mi