Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 3.djvu/150

 — Ach, tak! Czy nie myślisz przemocą mnie zatrzymać?
 — Postaram się, kochanie.
 — Uczyń tylko krok, a rozstaniesz się z tym światem.
 — A co powiesz, jeżeli wrócę do Londynu i wezmę się poprostu za swe obowiązki. To możliwe, pani Dombi.
 — Czyń, co wolisz, lecz ja nie zmienię swych planów. Moja cześć i dobre imię przepadły. Poniosę do grobu hańbę, którą mię świat obrzuci. Ani słowa nie powiem na swą obronę. Hańbę tę dzielimy i nic ciebie nie ocali, panie Karkerze!
 Chciałby ją był unicestwić, lecz nie śmiał się zbliżyć.
 — Na pożegnanie przyjmij pan radę. Bądź pan ostrożny i czuwaj dobrze. Zdradzono cię, jak wogóle czynią ze zdrajcami. Dano znać, komu trzeba, żeś pan tu. Dziś wieczorem widziałam na ulicy pana Dombi. Jechał karetą.
 — Kłamiesz, niegodziwa! — zawołał Karker.
 W tej chwili na korytarzu rozległ się przenikliwy dźwięk dzwonu. Karkerowi wydało się, że Edyta jest czarodziejką, na której skinienie się to dzieje. Zbladł.
 — Czy słyszysz?...
 Zdawało mu się, że ona chce iść i zasłonił sobą drzwi; ale w tej chwili Edyta w innym kierunku przeszła do sypialni i drzwi za