Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/38

od dymu i kopcia. Był to jednem słowem kontrast pana Dombi, należącego do gatunku gładziutko ostrzyżonych i ogolonych kupców-kapitalistów, których głowa lśni się niby nowusieńka asygnacya banku i którzy wyglądają jakby skropieni złotym deszczem.
 — Masz pan syna? — indagował pan Dombi.
 — Czterech, panie! Czterech synów i córkę. Wszystko żyje.
 — Dość trudno pewnie panu wszystko to utrzymywać?
 — Nie łatwo, lecz byłoby jeszcze ciężej...
 — Co mianowicie?
 — Stracić ich, panie!
 — Umiesz pan czytać? — pytał pan Dombi.
 — Niezbyt biegle.
 — A pisać?
 — Kredą, panie.
 — Czem innem?
 — Kredą nieco bazgrzę, gdy mi wskazują litery.
 — Pan masz, jak myślę, około trzydziestu dwóch — trzech lat?
 — Mniej więcej tyle — odrzekł Tudl po namyśle.
 — Czemu się pan nie nauczysz?
 — Mam właśnie ten zamiar, panie. Jeden z moich chłopczyków wkrótce pójdzie do szkoły