Strona:PL Karol Dickens - Dombi i syn. T. 1.djvu/129

pokój, zasłonił kominek, żeby ogień nie obudził śpiącej.
 — Doskonale, wuju. Teraz idę. Muszę tylko zabrać ze sobą kawałek chleba. Bardzom głodny. Uważaj, nie obudź jej, wuju!
 — Nie obudzę. Bardzo ładna dziewczynka.
 — Pewnie. W życiu nie widziałem takiej twarzyczki. No — ale czas w drogę.
 — Czas, czas. Idź.
 — Wuju! — wołał z poza drzwi.
 — Jeszcześ tu?
 — Jakże ona?
 — Nic, śpi. Ruszaj.
 — No, chwała Bogu. Teraz idę.
 — Teraz już pewnie pójdzie, myślał Hils.
 — Hej, wuju Sol!
 — Jakto, czy jeszcześ nie wyszedł?
 — Oto, co mi przyszło na myśl. Spotkaliśmy na ulicy Karkera młodszego, dziwak, Boże uchowaj! „Bądź zdrów — mówi — czas do domu“. — Oglądam się, idzie za nami; myśmy już doszli do sklepu, a on wciąż szedł za nami, niby kamerdyner lub wierny pies. Taki dziwak. A jak tam ona teraz?
 — Zupełnie spokojna i szczęśliwa. Idźże nareszcie.
 — Już pójdę, pójdę.
 Nakoniec w istocie poszedł.
 Salomon Hils, utraciwszy apetyt, usiadł z drugiej strony kominka i czuwając nad śpiącą,