Strona:PL Kajetan Abgarowicz - Z carskiej imperyi.pdf/33

natrętnym gościem. W drzwiach ukazał się przestraszony i mocno wzburzony Rubinstein.
 — Nu! pan wié? niech Bóg broni, oto geszeft — mówił bezwładnie — pan śpi, bo pan retelny człowiek. Ja zawsze mówiłem, że pan rzetelny.
 — Nigdy o tem nie wątpiłem — mówię, śmiejąc się, bo żyd ten miał talent rozśmieszania mnie — czy po to mości Rubinstein, obudziłeś mnie tak rano, żeby mnie to powiedzieć?
 — Ładnie rano, dziesiąta godzina. Ale nie oto idzie; pan retelny człowiek, ale ona, ta złodziejka, ta, od policmajstra, ta Sofia Iwanowna, wczoraj jeszcze wieczorem od mojej córki pięćdziesiąt rubli wzięła, i ferfał, przepadło. Pan wié? to to swołocz, ten policmajster, szojn begruben.
 — Mów pan wyraźnie, z sensem, panie Rubinstein, bo tak nie rozumiem.
 — Co tu rozumieć, a co nie rozumieć! begruben i koniec.
 — Kto begruben... pieniądze?
 — Et, kto? policmajster, czort jego wié, czy pijany był i sam upadł? czy go kto strącił? niewiedzieć, ale leży tam na ulicy, koło tureckiego mostu, leży zabity, słectwo tam zaraz jedzie.
 Skoczyłem do żyda jak oparzony.
 — Co pan mówisz? — zawołałem przerażony wieścią — wczoraj go wieczór widziałem, obiad z nim jadłem.
 — Wielka rzecz; i moja Etia go widziała, i tę złodziejkę widziała i swoje pięćdziesiąt rubli widziała, ale już ani policmajstra żywego, ani swoich pieniędzy nie zobaczę, ferfał!
 Zacząłem pospiesznie ubierać się, by módz o wypadku napewne się dowiedzieć.
 — Ja mam do jasnego pana wielką prośbę — mówił Żyd, zbliżając się do mnie — niech jej pan powié, żeby ona pieniądze oddała, bo ja donos zrobię.
 — Daj mi pan pokój z takiemi prośbami, w życiu jej nie widziałem.