Strona:PL Kajetan Abgarowicz - Z carskiej imperyi.pdf/173

że przyczyną zerwania był jakiś gwardyjski oficer, dla którego pani Julia była ponoś zanadto uprzejma.
 Gdy po tem zdarzeniu po raz pierwszy spotkałem się z ojcem, po raz pierwszy, po wielu, wielu dniach spojrzeliśmy sobie znowu serdecznie w oczy. On nie mówiąc słowa, z dziwną tkliwością i niepokojem wpatrywał się w moją wybladłą twarz, później przycisnął mnie do piersi i czule pocałował w czoło. Obaj mieliśmy łzy w oczach.
 Biedny to człowiek, słaby i miękki, jak wosk, lecz serdeczny, i mający niezmierzone zasoby czułości w swej steranej duszy; przypuszczam, że mógłby zostać wzorowym mężem, ojcem i obywatelem kraju, gdyby był się urodził w innej ziemi i inne wpływy nań działały — w Rosyi stał się »rozbitkiem.«
 Rok szkolny, zapełniony nauką i chwilowemi rozrywkami, przeleciał niepostrzeżenie. Od wiosny począwszy pracowaliśmy po piętnaście i ośmnaście godzin dziennie. Najbardziej dziwiło mnie to, że praca ta usilna nie nużyła mnie wcale, i wydawało mi się, że w porównaniu do dawniejszych zaciekań i błądzeń wśród niepewności, spędzam czas na rozrywkach i zabawach.
 W pierwszych dniach lipca zdawaliśmy egzamin — wszyscy czterej jednego dnia. Powiódł się nam doskonale, Adasia odznaczono złotym medalem, my zaś trzej zdaliśmy z wyszczególnieniem.
 Gdzieżeście wy teraz serdeczni towarzysze i przyjaciele moi, jak wam życie to płynie, czy zdołaliście w życiu zdobyć to, co było ideałem waszych młodzieńczych dni? Suchy wiatr życiowy powiał i rozproszył nas po szerokim świecie, rozegnał daleko jednych od drugich. Czy w sercach waszych wspomnienie dni razem przepędzonych odzywa się jeszcze tak żywem echem, jak w mojem? W mojem, w sercu syna obcego, wrogiego narodu, którego przygarnęliście do siebie, uczuciem swem ogrzali i kazali mi zapomnieć o niejednem zmartwieniu, o niejednej boleści, szarpiącej wrażliwą duszę i serce ogniste.
 Po uczcie, którą wyprawił nam ojciec Adasia, uszczęśliwiony pomyślnym rezultatem nauk syna, a na której znajdowali