Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/73

— 71 —

nie, a błogosławieństwo i łaskę dla siebie i dla tej, którą za towarzyszkę życia pojął... Długo, długo klęczał zatopiony w modlitwie gorącej i snać wysłuchane były jego westchnienia, gdyż wstał uspokojony i silniejszy na duchu.
 Gdy wrócił, zaraz w progu Kieliszek przywitał go z flaszką w ręku.
 — Na dzień dobry, kochany zięciu! — wołał...
 — Bóg zapłać, pić nie będę, — odrzekł Śpiewalski, — dość mi wczorajszego.
 — Aha, rozumiem, głowa boli. To właśnie, klin klinem się wybije, panie zięciu. Ja sam ocknąłem się taki zbity, jak gdyby mnie kijami potłuczono: głowa cięży, jak ćwierć pszenicy, oczy bolą.
 — A widzicie...
 — Nie pierwszy raz mi się to zdarza, praktykowany jestem. Golnąłem z miejsca jeden kielich, zbicie zaraz ustąpiło; po drugim głowa zelżała, a po trzecim tak mam jasno w ślepiach, że mógłbym mak przebierać. Radzę ci uczynić tak samo, a będziesz zdrów.
 — Dziękuję, nie będę. Gorącego barszczu, albo herbaty, jeżeli macie w domu, tobym się napił...
 — No, no... nie spodziewałem się po was: chłop tęgi, a lada co mu szkodzi. Gdzieżeś to cho-