Strona:PL K Junosza Żona z jarmarku.djvu/45

— 43 —

zia do niego z żądaniem różnych przeróbek i dodatków; żydzisko głowę tracił, jak tym grymasom dogodzić. Próbował pochlebstwem uspokoić próżną dziewczynę.
 — Aj waj, aj waj, — mówił, cmokając ustami, — na moje sumienie! w tej sukni panna Rózia będzie wyglądała, jak hrabianka.
 — Proszę! a teraz jak wyglądam?
 — Teraz panna Rózia wygląda tak sobie... jak panna Rózia.
 — Niechno Berek dużo nie gada...
 — Za co się panna Rózia obraża? Co ja złego powiedziałem?
 — No, no, jak ja wyglądam, to wyglądam, niech was to nie obchodzi, boście na takie rzeczy nie znawca.
 — Ja nie znawca? Ja, najpierwszy krawiec na cały Ogonów, nie mam być znawca?! Tyle lat robię suknie dla pań: dla pani doktorowej, burmistrzowej, aptekarzowej, dla różnych pań ze wsi, to któż może być lepszy znawca, niż ja?
 — Kto jest, to jest, ale nie Berek.
 — Aj, przepraszam, teraz już wiem, kto, już wiem.
 — A kto?
 — Śpiewalski... pan Śpiewalski... on się na pannie Rózi poznał, a panna Rózia na nim... ślicz-