Strona:PL Juliusz Zeyer - Jego i jej świat.djvu/29

 Wracając do domu, spostrzegła staruszka, grającego pod jabłonią przy katarynce, równie, jak on, starej.
 Tak smutnie rozbrzmiewała melodya: „Kiedym ten len zbierała...” każdy ton był łkaniem.
 Sięgnęła do kieszeni, by starcowi rzucić choć grosik, ale nic w niej nie znalazła i szepnęła doń smutnie:
 — Szkoda, nic nie mam.
 Staruszek kiwnął przyjacielsko głową, znał ją bowiem dawno i dodał:
 — Nie martw się, panienko, dasz mi innym razem.
 — Zarobiliście dziś wiele swoją muzyką? — pytał żartobliwie Borotin.
 Starzec zaprzeczył ruchem głowy, smutnie wzdychając.
 — Na mnie starego już nie zwracają uwagi, przechodzą, nie spojrzawszy nawet na biednego grajka. Ot, gdyby tak panienka za mnie grała, byłoby zupełnie inaczej.
 Gabryela z uśmiechem zdjęła pośpiesznie kapelusz, położyła go na trawniku i, nim ojciec zdołał temu zapobiedz, stanęła pod jabłonią i zaczęła grać na katarynce.
 Gabryela nie była piękną, ale w tej chwili, z zarumienioną twarzyczką, otoczoną ciemnemi, lśniącemi puklami włosów, z czarnemi oczyma, w słońce zapatrzonemi, na tle rozłożystej jabłoni, pięknem kwieciem osypanej, oświetlona czerwonemi promieniami zachodzącego słońca, śpiewająca z przejęciem sta-