Strona:PL Juliusz Verne - Kurjer carski.pdf/019

 — Zatem wiesz pan — kończył Jolivet — że podczas balu, wyprawionego na cześć cesarza, Aleksandrowi I doniesiono, iż Napoleon przeszedł Niemen z awangardą wojsk francuskich. Jakkolwiek ta nowina mogła być zapowiedzią utraty cesarstwa, cesarz nie pozwolił, aby niepokój zmącił ucztę...
 — Naturalnie pan nie czyni aluzji do przyniesionej przez generała Kisowa wiadomości o przerwaniu drutów pomiędzy frontem i gubernatorstwem Irkuckiem.
 — A! pan zna ten szczegół?!
 — Troszeczkę.
 — Ja też. Muszę go znać. Moja ostatnia depesza doszła tylko do Udińska — rzekł z zadowoleniem Jolivet.
 — Moja tylko do Krasnojarska — zauważył nie mniej zadowolony Blount.
 — Tedy wie pan i o rozkazie wymarszu wojsk z Nikołajewska?
 — Jako i o nakazie telegraficznym skoncentrowania kozaków w Tobolsku.
 — Wszystko to prawda. I racz mi wierzyć, panie Blount, że moja miła kuzynka już jutro będzie o tych zarządzeniach coś wiedziała!
 — Tak samo, jak czytelnicy Daily–Telegraph, panie Jolivet!
 — Oto, co znaczy widzieć wszystko, co się dzieje!
 — I słyszeć wszystko, co się mówi!
 — Ciekawą jest rzeczą śledzić tę kampanję, panie Blount.
 — To też ją śledzę, panie Jolivet.
 — Zatem może spotkamy się na terenie mniej bezpiecznym, niż posadzka tego salonu?
 — Mniej bezpiecznym, ale...
 — Ale i mniej śliskim! — rzekł z uśmiechem