Strona:PL Jules Verne Testament Dziwaka.djvu/269

— 257 —

odebrać co prędzej swą walizkę, o którą niewiadomo z jakiej przyczyny znowu całą drogę się niepokoiła, by czasem nie zaginęła wśród innych bagaży.
 Oczywiście bez żadnych trudności walizka za kwitem wydaną jej została i w kwadrans później obie podróżne zajechały do hotelu, zalecanego przez „Przewodnika“.
 — Czy panie dłużej u nas zagoszczą? — zapytał służący hotelowy, wprowadzając przybyłych do pokoju na pierwszem piętrze.
 — Nie wiem jeszcze, prawdopodobnie wszakże zaraz dzisiaj odjedziemy — odpowiedziała mu Jowita, a zwracając się do Heleny, zapytała: — Czy nie jesteś już głodną?
 — Owszem, chętnie zjem śniadanie, gdy nam czas pozwala.
 — Więc posilmy się przedewszystkiem, potem przejdziemy się trochę po mieście.
 — Ale nie zapominaj, że o godzinie dwunastej...
 — Ja miałabym zapomnieć, ja! — zawołała Jowita, z nieudanem oburzeniem.
 Śniadanie nie zabrało dużo czasu i w pół godziny potem obie przyjaciółki, nie poznane przez nikogo, gdyż nawet na liście gości hotelowych nie zdążyły zapisać jeszcze