Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/19

— 17 —

nic kupić. Kiedy jednak ujął już swój kij pastuszy, uwagę jego zwrócił rodzaj rożku, czy rurki, zawieszonej na taśmie na szyi handlarza.
 — A do czego służy ta rurka? — zapytał.
 — To nie rurka.
 — Czyżby to była broń jaka? Może pistolet?
 — Nie, — odparł żyd, — to luneta.
 Była to w istocie luneta dosyć pospolita, przybliżająca i powiększająca pięć lub sześć razy przedmioty.
 Frik odwiązał instrument, przypatrywał mu się, obracał go w ręku i rozsuwał walce.
 — Luneta? — zapytał po chwili, kręcąc głową.
 — I do tego bardzo doskonała, daleko można widzieć przez nią.
 — O! i bez tego mam wyborny wzrok! Gdy czas jest pogodny, widzę najwyższe skały na szczycie Retyazat i najdalsze drzewa w wąwozie górskim.
 — I nie mrużysz oczu?
 — Bynajmniej. Alboż to rosa nie myje mi oczu, kiedy sypiam prawie zawsze pod gołem niebem! To najlepsza rzecz na oczy.
 — Co? rosa? — powtórzył handlarz. — Ależ możnaby zaniewidzieć raczej...
 — Może szkodzi ona innym ludziom, ale nie pasterzom.
 — Niech i tak będzie, Ale jeśli wy macie dobre oczy, ja mam jeszcze lepsze, kiedy spojrzę przez tę lunetę.