Strona:PL Jules Verne - Zamek w Karpatach.djvu/120

— 118 —

 — Ale, panie hrabio, zdarzyło się jeszcze coś innego — odezwał się sędzia Koltz.
 — I cóż takiego?
 — Powtarzam, że niepodobieństwem jest dostać się do wnętrza tego zamku.
 — Doprawdy?
 — Nasz leśniczy z doktorem chcieli przed kilku dniami przedostać się przez mury i o mało co drogo nie przypłacili swej śmiałości.
 — I cóż im się stało? — z ironią zapytał hrabia.
 Sędzia Koltz opowiedział szczegółowo o przygodach Niko Decka i doktora Patak.
 — A więc — zaczął młody hrabia — gdy doktór chciał wyjść z rowu, nogi jego tak silnie trzymały się gruntu, że nie mógł ani kroku postąpić naprzód?
 — Nie mógł ani postąpić naprzód, ani się w tył cofnąć, dodał nauczyciel Hermod.
 — Musiało to być przewidzenie — odparł Franciszek de Télek — doktór nie mógł się ruszyć ze strachu!
 — Niech i tak będzie, panie hrabio — odpowiedział sędzia Koltz. — Ale z jakiej przyczyny Niko Deck doznał tak gwałtownego wstrząśnienia, gdy położył rękę na żelaznych zawiasach zwodzonego mostu?
 — Może się uderzył silnie!
 — A tak, bardzo silnie — zaczął Koltz — tak silnie, że od tego dnia leży w łóżku...