wiła Jejmość Panna de Percy — „gdy i ona legnie w trumnie pod krzyżem na cmentarzu w Valognes, wówczas nikogo już nie będzie, ktoby wiedział owe imiona, niepamięcią pokryte... Ci, którzy je nosili, nazbyt byli dumni, by się żalić na niesprawiedliwość, czy głupotę sławy.
Amata, w tej chwili zajęta własną myślą więcej, niżeli haftem, pogrążyła się wyłącznie we wspomnieniach o swym jedynym Jmci Panu Ja niebie; a Sankta i Urszula de Touffedelys możeby już nie umiały wyliczyć wszystkich imion Dwunastu. Ale ja, ja umiem, ja je pamiętam! A po mojej śmierci4 — dodała, tak opromieniona zapałem, że zdała się niemal piękną — „póki całkiem w proch się nie obrócę, wystarczy trumnę moją otworzyć, by się dowiedzieć owych nazwisk, co godne sławy, choć jej nie zaznały! Znajdą się — zapisane w mojem sercu!“
Strona:PL Jules Barbey d’Aurévilly - Kawaler Des Touches.pdf/105
Ta strona została przepisana.
