Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/82

 Pan Travers nie umiał powstrzymać gniewnego ruchu.
 — Ach! Zapomniałem, że wychodzisz z tego założenia — rzekł przez zaciśnięte zęby. — On jest tylko Hiszpanem. Odnosi się do tego śmiesznego spisku z zupełną nonszalancją. Upadłe rasy mają swoją własną filozofję.
 — Zachowuje się z właściwą sobie godnością.
 — Nie wiem co nazywasz jego godnością. Jabym to nazwał brakiem szacunku dla samego siebie.
 — Dlaczego? Czy dlatego, że jest spokojny i pełen kurtuazji, i nie ujawnia swego zdania? I pozwól sobie powiedzieć, mój Marcinie, że ty nieszczególnie znosisz wszystkie nasze kłopoty.
 — Nie możesz się po mnie spodziewać tych cudzoziemskich afektacyj. Nie jestem przyzwyczajony bawić się w kompromisy ze swemi uczuciami.
 Pani Travers odwróciła się i stanęła nawprost męża.
 — Dąsasz się — rzekła.
 Pan Travers targnął zlekka głowę w tył, jakby przepuszczając mimo siebie to słowo.
 — Jestem oburzony — oświadczył.
 Pani Travers odczuła w tych słowach coś w rodzaju prawdziwego cierpienia.
 — Zapewniam cię — rzekła poważnie (gdyż była zdolną do litości) — zapewniam cię, że ten dziwny Lingard nie ma pojęcia o twojem znaczeniu w świecie. Nie wie nic o twej pozycji socjalnej i politycznej, a jeszcze mniej o twych wielkich ambicjach.
 Pan Travers słuchał z pewnem zainteresowaniem.
 — A nie mogłaś mu tego wyjaśnić? — zapytał.
 — Nie byłoby się to na nic przydało; on jest zajęty swoją własną sytuacją i swojem własnem poczuciem siły. Pochodzi z niższej klasy...