Strona:PL Joseph Conrad - Ocalenie 02.pdf/51

 — Kapitanie Lingard! — krzyknęła.
 — Jestem. Co pani mówi? — rzekł nerwowo, jak wyrwany z sennego marzenia.
 — Pytałam pana, jak długo będziemy tak płynąć — powtórzyła wyraźnie.
 — Jeśli wiatr nie ustanie, dotrzemy do laguny zaraz po świcie. To najwłaściwszy czas. Zostawię panią na pokładzie Emmy razem z Jörgensonem.
 — A pan? Co pan zrobi? — spytała. Musiała czekać chwilę na odpowiedź.
 — Zrobię co będę mógł — usłyszała wreszcie jego głos. Znów nastąpiła przerwa. — Co tylko będę mógł — dodał.
 Bryza osłabła; żagiel zatrzepotał.
 — Ufam panu bez granic — rzekła. — Ale czy pan jest pewien że panu się uda?
 — Nie.
 Pani Travers zdała sobie sprawę, jak dalece jej pytanie było daremnem. W przeciągu kilku godzin została pozbawiona wszystkich swych pewników i rzucona w świat pełen niemożliwości. Ta myśl, zamiast powiększyć jej rozterkę, zdawała się przynosić jej spokój. To co czuła nie było zwątpieniem i nie było trwogą. To było coś innego. Może to tylko wielkie wyczerpanie?
 Usłyszała tępy huk jakby w głębi ziemi. Był to właściwie tylko wstrząs i wibracja. Wielki bałwan rozbił się o skały; sina jasność, którą Lingard widział był przed sobą, błyszczała teraz i migotała w rozległych białych płatach już znacznie bliżej czółna. A wszystko to — ponury wytrysk jasności i lekki wstrząs, sprawiający wrażenie, że coś odległego i olbrzymiego rozpadło się w gruzy — działo się poza obrębem życia