Strona:PL Joseph Conrad-Tajny Agent.djvu/201

 — Naturalnie — odrzekła krótko Winnie, patrząc prosto przed siebie.
 Dorożka telepała się wzdłuż buchającego parą szynku, wśród blasku gazowego światła i zapachu smażonych ryb.
 Staruszka jęknęła znowu:
 — I pamiętaj, kochanie, co niedziela muszę się widzieć z naszym biednym chłopcem. Chyba zgodzi się spędzać ten dzień ze starą matką...
 Winnie krzyknęła obojętnym głosem:
 — Czy się zgodzi! Ja myślę! Jak on biedaczek bez matki wytrzyma? Szkoda że mama o tym nie pomyślała.
 Nie pomyślała o tym! Bohaterska staruszka przełknęła coś na kształt bilardowej kuli, figlarnej i kłopotliwej, która usiłowała wyskoczyć z jej gardła. Winnie nic nie mówiła przez chwilę, nadąsana, wpatrzona przed siebie i wygarnęła w końcu niezwykłym u niej tonem:
 — Nie mam pojęcia jak na początku dam sobie z nim radę, taki będzie niespokojny...
 — Tylko w żadnym razie nie pozwól aby się naprzykrzał twemu mężowi, kochanie.
 W taki to sposób rozprawiały poufnie o warunkach nowego położenia. A dorożka miotała się wciąż. Matka pani Verloc zaczęła znów wypowiadać swoje obawy. Czy można zaufać Steviemu i pozwolić żeby sam odbywał całą tę drogę? Winnie utrzymywała, że jest teraz znacznie mniej „roztargniony“. Zgadzały się na tym punkcie. Było to oczywiste. Znacznie mniej — prawie wcale. Wśród hałasu krzyczały jedna do drugiej z pewną otuchą. Lecz nagle niepokój matczyny wybuchł na nowo. Przecież Stevie będzie musiał przesiąść się z jednego omnibusu