Strona:PL Jaworski - Historje manjaków.djvu/224

niego zewsząd zeznań, jak się ma sprawa z ową gumową właściwością, czy możliwy jest jakikolwiek uścisk wobec nadmiernej elastyczności ciała, czy naprzykład dama ta, siadszy na kolanach, nie odbije się zaraz w górę aż po sam sufit.
 Matołek uspokaja, wtajemnicza, jest popularny, spokojny o przyszłość.
 Major wstrętu doznaje i zapija go bawarkiem. Klub się nie odrodzi. Cynizm staje się ośrodkiem wspólności.
 W szlachetnym uniesieniu zwraca się do Matołka:
 — Więc zerwałeś z Haidee Deddy zupełnie, panie artysto!
 — Mylisz się, rycerzu! — bełkoce pijany Gucio. — Dziś noc u siebie na Królewskiej przepędzę, gdyż nie warto odjeżdżać na noc w taką plutę.
 — A miss wpuści?
 — Zawsze, nachalny inwalido, o każdej porze.
 Major spluwa z wielkiej ohydy, nie dopił, nie doćmił — wychodzi.
 Długa, pusta, słotna ulica. Naprzeciw ktoś zdąża. Uderza nogami o asfaltowe płyty silnie, z trudem. Wypracowuje każdy krok. Nogami raczej suwa. Doskonały tabetyk. Głową w dół schyloną nierytmicznie wstrząsa i szyję wydłuża. Zmęczył się, przystanął pod latarnią. Wargi odwinął boleśnie, rząd białych, silnych zębów wyszczerzył, jak osieł, gotujący się do wrzaskliwego uśmiechu.
 W bolesnym tym grymasie, w stygmacie nieod-