Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.2.djvu/173

Napierski do Zdanowskiego.
 A może wypijemy jeszcze?
Nie... lepiej spocząć... Ojcze Wiktorynie!
Wypocznij sobie... I ja spocząć pójdę.
Wszakże nas wszystkich czeka zasłużony
tutaj spoczynek...

Wychodzi drzwiami po lewej.

MOJSZE wkradając się drzwiami z prawej.
 Wyszedł? Wiem, że wyszedł...
Panie jenerał...

ZDANOWSKI.
 Jeszcze-ć te awansy
nie spadły na mnie.

MOJSZE.
 Nu, ja wiem? Jak może
być porucznikiem ten Wojtek, ten zbójnik,
co wczoraj kazać rozebrać do naga
jednego żydka i oblać go wódką,
by go zapalić — on go nie zapalił,
bo się zlitował na ten płacz, — a za co?
że on, ten żydek, ośmielił się bąknąć,
coby te chamy nie były tak chciwe
na szabasówkę — kiej taki się zrobił
na królewskiego porucznika, — panie,
a któż ma zostać jenerałem?

ZDANOWSKI.
 Nie masz
do powiedzenia nic więcej?

MOJSZE.
 Aj! aj! aj!
Po to bym tylko przychodził?... Pan hetman,