Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/392

Z Wikiźródeł, wolnej biblioteki
Ta strona została uwierzytelniona.
286
JAN KASPROWICZ

 Módz protokół, rozłożono dziecię —
Z kanału wyłowiły je rybackie siecie.

 Utopione, miało ranę jeszcze,
  Pisał list ten, »w piersiach, jak od noża
 Kuchennego« — mnie-ci, mówię, dreszcze
  Aż przechodzą, istna klątwa Boża!
  Straszne rzeczy!... »Kiedy ją do łoża,
 Gdzie trup leżał, przypędziła warta,
  Odepchnęła wszystkich: żydów, stróża
 Więziennego, urząd i rozżarta
Krzyczała: »Mój-ci bękart!... co wam do bękarta...«

 Ledwie mogli ją oderwać pono,
  Tyle mieli trudu z nią i troski:
 Darła włosy i szarpała łono,
  Czysto, jakby nadszedł już sąd boski,
  Stąd też niby wyciągano wnioski,
 Że jest »błędna« i że w tym obłędzie
  Popełniła kryminał... Sędziowski
 Pisarz wszystko podał to w urzędzie,
By sprawę tę roztrząsnąć mogli dobrze sędzie.

 Tylko jeszcze, wiesz, dla upewnienia,
  Gdy jej w śledztwie przeszedł czas już spory,
 Tę nieszczęsną wysłali z więzienia,
  By do siebie wzięli ją doktory —
  Do zakładu obłąkanych; choréj
 Na umyśle zawsze-ć w owym domu
  Lepiej, mówią... Gorsza, niż pomory,
 Jest ta klęska, nie życzę nikomu —
I wroga, Panie, uchroń od takiego sromu.

 »Po miesiącach sprawę rozstrzygnięto«,
  Tak pisali w gazecie: »z dziewczyny,
 Co już zdrowa, wszelką winę zdjęto« —
  Bo też trudno dopatrzeć się winy

Źródło: „https://pl.wikisource.org/w/index.php?title=Strona:PL_Jan_Kasprowicz-Dzieła_poetyckie_t.1.djvu/392&oldid=1858008”