Strona:PL Jan Kasprowicz-Dzieła poetyckie t.1.djvu/208

102

JAN KASPROWICZ

Pragnęłaby do matuli
 Lecieć duszą całą,
Jako wicher ten, co wieje,
 Lub jak ptak skrzydlaty,
A tu nogi już się trzęsą,
 Mgłą zachodzą oczy,
Trzeba spocząć choć na moment,
 Nim dojdzie do celu.

O mój Boże! mocny Boże!
 Toć to krzyż jej znany,
Przed pięcioma jeszcze laty
 Stroiła go w wieńce!
Niedaleko też i wioska,
 Matki dom ciosany,
Gdzie raz pierwszy na jej twarzy
 Zakwitły rumieńce!
Tu się oprze i wypocznie
 Na maleńką chwilę
I dziecinę snać umarłą
 Do życia dochucha.
Potem kroku wzdyć przyspieszy
 O rzeźwiejszej sile
I matczynych słów pociechy
 Rzeźwiejsza wysłucha...
O mój Boże! mocny Boże!
 Toć to krzyż jej znany
Przed pięcioma jeszcze laty
 Stroiła go w wieńce.

Widzi matkę: chce ją witać,
 Ramiona otwiera,
I przebacza ciężką winę. —
 Ona odpoczywa...
Chleb podaje i polewkę,
 Przytem taka szczera,
Tuli dziecko i zziębniętą
 Do kominka wzywa...