Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/98

 104

JAN III SOBIESKI.

---

 — Powiedzcie mi tylko jedno, — rzekła Sassa, odgarniając włosy z czoła, — gdzie ja tu jestem?
 — W namiocie indyjskiego kapłana, Sasso! — odpowiedziała Delha.
 Ślepa niewolnica przelękła się.
 — W namiocie indyjskiego kapłana? — powtórzyła, — więc wy jesteście bajadery?
 — Służymy wielkiemu Allarabie, który nas kupił od naszych rodziców. Jesteśmy Cyganki, — rzekła Ludyana, — a teraz ty do nas należysz, słowiku.
 Sassa o mało nie zdradziła się ze, wstrętem, jaki w niej budziło miejsce, do którego została wprowadzoną.
 — Musisz teraz tu zostać, — dodała Delha, — Timur jest czujny, ha! ha! ha! on cię nie wypuści!
 — Czy Allaraba widział cię już? — zapytała Ludyana.
 — Kapłan indyjski? nie!
 — Lęka się go! — rzekła Ludyana do Delhy. Następnie zwróciwszy się do Sassy, dodała.
 — Strzeż się go!
 W tej chwili rozmowa doznała przerwy. Otworzyły się drzwi i ukazała się głowa Timura.
 — Jest tutaj i nie śpi! — rzekł zadowolony.
 Następnie przyniósł wody, różnych postraw i ciast i postawił to wszy stko przed dziewczętami.
 Ludyana podawała ślepej niewolnicy jadło i napój. Sassa nasyciła głód i pragnienie. Nic nie mówiła, siedziała pogrążona w zadumie.
 Po odejściu Timura, dowiedziała się Sassa z rozmowy dziewcząt, że służący kapłana był łotrem, którego się obawiały. Ale zarazem usłyszała także, że nie może mieć nadziei ucieczki, ponieważ drzwi ich izdebki były zawsze zamknięte, a Timur prawie ciągle ich pilnował.
 A jednakże ani na chwilę nie opuszczała jej myśl, że bądź co bądź musi wydostać się z tego miejsca.
 — Dziwi mnie, że Sassy dotąd jesz cze nie zaprowadzono do drugiego namiotu, — rzekła Ludyana.
 — Allaraba powraca dopiero nad wieczorem, — odpowiedziała Delha.
 Sassę przejęła instynktowna, niewypowiedziana obawa przed indyjskim kapłanem.
 Po niejakim czasie, gdy się ściemniało, dziewczęta uprosiły cicho na sofie siedzącą Sassę, ażeby im zaśpiewała swoje piosnki i ślepa niewolnica uległa ich prośbom.
 Tym sposobem Jagiellona wchodząc do namiotu, słyszała śpiew.
 — Allaraba przyszedł! — szepnęła wkrótce potem Dehla, — usłyszałam gruby głos jego.
 I Sassa także usłyszała ten głos, którego dźwięku nigdy nie byłaby w stanie zapomnieć.
 Wkrótce potem wszedł Timur i zawołał obie bajadery do drugiego namiotu.
 Ślepa niewolnica z Sziras pozostała sama w izdebce.
 Gdy odgłos kroków ucichł, Sassa podniosła się szybko. Zaczęła rozpoznawać dotykaniem ściany i drzwi. Wszystko zdawało się być zrobionem z mocnego drzewa. Otworu okiennego widocznie nie było, a drzwi były silnie zamknięte.
 Sassa z rozpaczą załamała ręce i wzniosła bladą twarz swoją ku niebu, błagając o ratunek i skarżąc się na swą niedolę.
 — Uciec stąd! uciec... inaczej umrę! — szepnęła zrozpaczona, — muszę powrócić do Warszawy!... muszę ztąd