Strona:PL Jan III Sobieski król Polski czyli Ślepa niewolnica z Sziras.djvu/614

616

JAN III SOBIESKI.

---

 — Gdybyś mnie nie spotkał w chwi li ucieczki, panie kanclerzu, udaj się sam do mojej wioski. Stamtąd pojedziesz dalej.
 Żarnecki pożegnał kanclerza i wyszedł.
 Zdawało się wszystko gotowem do ucieczki, Pac zatem czekał niecierpliwie oznaczonej godziny.
 Nad wieczorem Żarnecki kazał dać żołnierzom warty zamkowej beczkę wina. Burgrabia wyszedł do nich i gdy się napił, żołnierze także zabrali się do trunku.
 Oficer dowodzący strażą, znajdował się w zamku. Obchodził on raz tylko w ciągu nocy rozstawione warty, aby się przekonać, czy są na miejscu.
 Wino tak poskutkowało, że po kilku godzinach żołnierze pijani pokładli się po kątach i posnęli.
 Plan Żarneckiego blizkim był udania się.
 Północ uderzyła.
 Nagle rozległ się strzał w blizkości wieży.
 — Był to znak dla kanclerza.
 Żołnierze, których wino jeszcze z nóg nie zwaliło, wybiegli zobaczyć, kto strzela.
 Z niejakiej odległości słychać było głos, jakby wołający o pomoc.
 Pod wieżą pozostali tylko pijani, śpiący żołnierze, inni pobiegli za tym głosem.
 Decydująca chwila nadeszła.
 Kanclerz wyszedł na korytarz ku drzwiom i zbiegł ze schodów.
 Na dole w przedsionku paliła się wielka latarnia.
 Drzwi przedsionka były otwarte.
 Pac chciał już wyjść, gdy spostrzegł leżących w kącie żołnierzy.
 Nic oni jednak nie widzieli i nie sły szeli, nie przeszkadzali mu wcale.
 Przeszedł przez przedsionek i znikł w ciemnościach nocy.
 W niejakiej odległości widać było kilku żołnierzy, którzy czegoś szukali, a potem kłócić się zaczęli.
 Nie zajmując się nimi, skręcił Pac koło węgła wieży i zwrócił się zaraz ku ogrodowi zamkowemu, do którego z pod wórza prowadziły drzwi w sztachetach żelaznych.
 Żarnecki wszystko dobrze obmyślił. Drzwi te nie były zamknięte. Kanclerz bez przeszkody dostał się do ogrodu, w którym było zupełnie ciemnio.
 Znał on ten ogród i nie mógł się w nim zbłąkać.
 Tymczasem kłótnia na podwórcu zamkowym pomiędzy żołnierzami wzmagała się i sprowadziła oficera, dowodzącego strażą, który także słyszał wystrzał.
 — Precz stąd! — dał się słyszeć głos rozkazujący, — precz stąd! czy nie widzicie, kto jestem!
 Żołnierze zawahali się, nie wiedząc, co począć.
 Oficer zbliżył się do żołnierzy.
 — Co to jest? — zawołał, — co znaczył ten wystrzał?
 — Ja strzeliłem, — rzekł mężczyzna, którego żołnierze otoczyli na podwórzu, — ja strzeliłem, bom w ciemności spotkał kogoś, który na trzykrotne wołanie nic mi nie odpowiedział. Kto to był i gdzie się podział, nie wiem.
 — To pan, panie Żarnecki, — rzekł oficer, — wybacz pan, że moi żołnierze nie poznali pana.
 Żołnierze usunęli się.
 Żarnecki zamienił jeszcze kilka słów z oficerem i oddalił się.
 W tej chwili z przedsionka czerwonej wieży wybiegł żołnierz z krzykiem:
 — Kanclerz uciekł! — zawołał, — drzwi jego pokoju otwarte!