do określenia tranzakcje z poszukiwaczami złota, płacącemi złotym piaskiem. Jednocześnie agent oraz jego pomocnik przez całą zimę tęsknią za wiosną, z nadejściem zaś wiosny, klnąc włażą na dach, podczas gdy wezbrany Yukon zalewa całą instytucję. Tam właśnie w czwartym roku swego pobytu na Północy przybył Neil Bonner w roli agenta handlowego. Neil nie zajął niczyjego miejsca, gdyż poprzednik jego sam się usunął z tego świata „z powodu ciężkich warunków“, jak wyjaśniał pomocnik jego, pozostający na stanowisku. Indjanie Tojata, w pogawędkach u ognisk, rzecz tę tłumaczyli inaczej. Pomocnik agenta Dwudziestej Mili miał zgarbione plecy, wklęsłe piersi i zapadłe policzki, mizernie porośnięte nędzną bródką. Kasłał, jakgdyby suchoty nie zostawiły jednego zdrowego miejsca w jego płucach, oczy zaś płonęły mu gorączkowym, niespokojnym ogniem, który charakteryzuje ofiary gruźlicy w ostatnim stadjum. Nazywał się Pentley — Amos Pentley i nie spodobał się Bonnerowi od pierwszego wejrzenia, choć Neil odczuwał litość wobec osądzonego na śmierć. Obaj ci ludzie nie potrafili ułożyć dobrze wspólnego życia, aczkolwiek oni właśniej bardziej niż wszyscy ludzie na ziemi, winni byli starać się zżyć wzajemnie, skoro pozostawali sam na sam, patrząc prosto w twarz zimy,
