Strona:PL Jack London-Serce kobiety.djvu/113

 — On — mąż mój!
 — Niech więc Bóg przebaczy wszystkim mężczyznom! — krzyknął namiętnie Van Brunt.
 — On — mąż mój — powtórzyła monotonnie i błagająco.
 — On — brat mój! — odrzekł.
 — Ojciec mój jest wodzem Tantlatchy. Panuje nad pięcioma wsiami. Uczynię, że ze wszystkich pięciu wsi przyprowadzą tobie do wyboru dziewczęta, abyś pozostał tu ze swym bratem i żył szczęśliwie.
 — Rankiem odchodzę.
 — A mąż mój?
 — Oto idzie twój mąż. Patrz!
 Z ciemnych zarośli rozległ się wesoły śpiew Fairfaxa.
 Jak światło ginie w falach mgły, tak śpiew zegnał jasność z jej twarzy.
 — To język jego ludu — wyrzekła — język jego ludu!
 Zawróciła gibkim, swobodnym ruchem młodego zwierzęcia i pobiegła w las.
 — Wszystko urządzone — krzyknął Fairfax, zbliżając się — jego królewska mość przyjmie was po śniadaniu.
 — Czy powiedzieliście mu co? — zapytał Van Brunt.
 — Nie. I nie powiem nic, póki nie będziemy gotowi do wymarszu.