pomagali: Ludwik Zejszner i Hippolit Skrzyński. Wydał „Meteorologję“ Froisarda z francuskiego.
Ludwik Zejszner urodzony w roku 1807 w Warszawie, dawniéj professor uniwersytetu w Krakowie, dzisiaj urzędnik przy Komisji spraw wewnętrznych w Warszawie. Uczony mineralog i geolog. Opisywał podróże po Spiżu. Zbierał pieśni góralów karpackich [1]).
Ignacy Fonberg, dawniéj professor uniwersytetu wileńskiego, dzisiaj professor, emeryt w Kijowie.
Wojciech Jastrzębowski, filozof natury więcéj, jak naturalista.
Hieronim Łabęcki, badacz dziejów górnictwa w Polsce [2]).
Kazimierz Wodzicki w sposób powieściowy, z humorem i wdziękiem opowiada w Dodatku do Czasu o „zwyczajach i życiu ptaków“; przedmiot ten wykłada ze szczególną miłością. Osobne dziełko wydał w Warszawie „o sokołach i sokolnictwie“. Urodził się w roku 1816.
Feliks Berdau, botanik krakowski.
Gustaw Belke w Kamieńcu Podolskim, opisywał florę podolską i tłómaczył z Alexandrem Kremerem historją nauk przyrodzonych, któréj dopełniał swojemi spostrzeżeniami i dodatkami.
Adam Adamowicz, dawniéj professor uniwersytetu, dziś prezes towarzystwa lekarskiego w Wilnie, autor wielu dzieł weterynaryjnych i lekarskich.
Ludwik Gąsiorowski, doktór medycyny, napisał dzieje nauki, a raczéj literaturę bibljografji lekarskiéj w Polsce. Dzieło to ogromne, bo w czterech tomach, a wartości nieocenionéj; wyszło w Poznaniu u Żupańskiego: tom pierwszy w roku 1839, ostatni w roku 1855 pod tytułem: „Zbiór wiadomości do historji sztuki
