A jeszcze zimny Akwilon szturmowy
Mszcząc się za swoje rodaki północne.
Wiał ostrem zimnem na sarmackie głowy
I ziębił dreszczem twe zastępy mocne
I darł proporce....
Potem Kochanowski wylicza wszystkie miasta, które król zdobywał, jednego prawie nieopuściwszy. Kończy przepowiedniami wielkości ojczyzny, jeżeli Bóg pozwoli królowi życia:
Niech jeno Parka przysporzy ci wieku
Niech młodość z liców rycerskich nie schodzi
Ojczysta ziemio! ach po takim człeku
Czegóż się sobie spodziewać nie godzi?
Pieśń zwycięzka jest dużym poematem, pisana w strofach kilkunastowierszowych, a strof tych jest kilkadziesiąt.
Szymonowicza poezje łacińskie szacowali spółcześni mu uczeni europejscy. Przedmiotem ich były zawsze rzeczy ojczyste, a najwięcéj Jan Zamojski, do którego życiorysu wiele szczegółów się mieści w poezjach Szymonowicza. Opłakiwał śmierć ks. Sokołowskiego, kaznodziei króla Stefana (§ 120). Pisał i większe poemata, jakoto: „Józef czysty“ (tu spotkał się z Rejem), „Joel, prorok starozakonny“, którego ofiarował Klemensowi VIII, jest tam innemi słowami to samo, co w piśmie świętém. W innym poemacie o Herkulesie, daje rady młodemu, jak ma się na świecie znajdować, gdy przeznaczony jest wysokie zająć stanowisko; po większéj części te rady są wzięte z pisarza greckiego Xenofonta tylko wierszem oddane. „Pentesilea“ jest dramatem z czasów wojny trojańskiéj, tłómaczył ją ks. Zubowski wierszem nierymowym (Warszawa 1778), jak Joela Minasowicz także wierszem nierymowym (Warszawa 1771). Wszystkie poezje łacińskie Szymonowicza zebrał i wydał w Warszawie w roku 1772 nuncjusz papieski w Polsce ks. Anioł Marja Durini, arcybiskup ancyrański, który sam napisał kilkadziesiąt od i epigramatów na pochwałę Szymonowicza, w uwielbieniu zaś swojém zaszedł tak daleko, że nazwał go Pindarem polskim i przenosił nad Sarbiewskiego.
