Strona:PL J Bartoszewicz Historja literatury polskiej.djvu/320

a napisał „Ikones książąt i królów polskich“ w r. 1605. Przed nim po łacinie brał się do takiéj poezji historycznéj znakomity poeta Klemens Janicki, którego wielu naśladowało (§ 116). Głuchowski zaczął od Lecha, a skończył na Stefanie Batorym.
 110. Przekłady na polskie, Polacy obznajmiali się także ze wzorami zagranicznemi, jednakże w stosunku do oryginalnych pisarzy, tłómaczów nie było u nas wielu. Dotkniemy naprzód płodów literatury starożytnéj.Piotr Ciekliński przerobił na język polski jedną z komedji Plauta (Trinumus). Dzieło to spółcześni wynosili pod niebiosa; niewiele w tém sprawiedliwości, bo ani to tłómaczenie, ani naśladowanie, i Cieklińskiemu z tego najwięcéj względu pochwała się należy, że pierwszy u nas puścił się na pole komedji rzymskiéj, które dotąd leżało odłogiem. Trajedje Seneki tłómaczył Łukasz Górnicki Najdawniéj brali się polacy do Horacjusza. Po Janie Kochanowskim, który kilka od jego tłómaczył, przekład różnych tego poety pieśni wygotował Sebastjan Petrycy. Owidjusza Przemiany szczególniéj były w modzie. Przekładał je w urywkach lichym wierszem Andrzej Jelita Dębowski, kasztelan brzeziński (w r. 1564), potém sieradzki (w r. 1567), starosta łęczycki, zmarły w r. 1577. Późniéj cokolwiek, dwóch poetów całkowite tego poematu Owidjusza przekłady nam zostawiło; pierwszym był Walerjan Otwinowski podczaszy sandomierski, deputat na trybunały, a w r. 1632 sędzia kapturowy. Jego „Księgi metamorphoseon“ wyszły w Krakowie 1638 r. Lepsze jednakże jest tłómaczenie Jakoba Żebrowskiego, które wyszło w Krakowie 1636 roku. Otwinowski próbował przed Owidjuszem sił swoich na Wirgilim; wytłómaczył poemat jego o ziemiaństwie czyli georgiki i wydał w r. 1614. Jako tłómaczy, trzeba jeszcze wymienić Jana Achacego Kimitę i Melchiora Pudłowskiego.
 Greckich poetów tłómaczyli: Walenty Jakóbowski, który wydał poemat Mateusza „Leander i Hero“ i brał się do przekładu „Antygony“, trajedji Sofoklesa. Jakóbowski był to syn Jędrzeja, poborcy sandomierskiego, wychował się na dworze radziwiłłowskim i był pisarzem grodzkim krakowskim. Paweł Zaborowski wytłómaczył z Homera „Wojnę żab z myszami“, Stanisław Kołakowski i Stanisław Witkowski tłómaczyli także.
 Wszystkie te tłómaczenia były więcéj przerabianiem, dowolném przeinaczaniem oryginałów. Tłómacze brali tylko myśl i wykładali ją jak sami chcieli. Z czego poszło, że nie dawali żadnego wyobra-