Strona:PL JI Kraszewski Zygzaki.djvu/292

 — Owszem — zaśmiała się jenerałowa — człowiek się winien społeczeństwu.
 — Ja też całe życie nie pustelnikowałem tak jak teraz — odparł Okoszko, — ale mam prawo na starość do emerytury...
 — I w istocie tylko ze psami pan teraz obcuje? — spytała Irena.
 — Psy, bo pani dobrodziejko — co się tyczy przywiązania, z pewnością prym trzymają przed ludźmi, a i to dobre — że nie gadają.
 Jenerałowa rozśmiała się.
 — Przedziwny bo pan jesteś!
 Okoszko kołnierzyki pociągnął do góry, a dochodziły mu i tak pod same uszy — sapnął i zmilczał.
 — A pan sobie też mnie przypominasz? — spytała Irena.
 — Coś nie coś! — rzekł Okoszko — pamiętam żeś pani klapsy dawała pannie Maryi, i że ona chodziła na skargę...
 — A! to być może — byłam bardzo żywa.
 — I widzę, że to pani do dziś dnia zostało! — dodał stary.
 — Bo ja mój łowczy, wcale inaczej życie pojmuję, niż ty, — poczęła Irena... Zakopać się w lesie i utrzymywać życie na to, aby ciężyło sobie, a drugim się na nic nie zdało... a! to wolałabym umrzeć. Ja potrzebuję się ruszać karmić światem, światu służyć lub zawadzać, a być czynną.
 — Ha! jak co komu służy — rzekł Okoszko — ja i nikomu nie zawadzam i sobie zawadzać nie daję — i ciuciubabka mnie nie bawi.
 — To prawdziwe poświęcenie z jego strony — żeś się dał ściągnąć tutaj.
 — Większe dalipan, niż się pani zdaje — westchnął Okoszko.
 Wyszafuję życia przez jeden dzień tyle, co by mi stało na dziesięć w domu, — ludzi sobą naśmieszę, przywiozę żółci do chaty... i tyle... ale — trzebaż coś było uczynić dla sieroty, która matki nie ma...