Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/413

 — Nie ma więc sposobu, środka, nie ma nic coby waćpana zmiękczyć mogło?
 Więzień nie odpowiedział; oczy mu błysnęły.
 — O! rzekł po chwili z boleścią: powróć mi pani czasy dawne, młodość, daj mi odrobinę nadziei... a zobaczysz! Któż zemnie uczynił tego bezdusznika?
 — Ale cóż ja byłam winna?
 Czokołd się rozśmiał.
 — Ja byłem winien, rzekł, to prawda...
 Scena w téj chwili zmieniać się zaczęła, złowrogi wyraz z twarzy Czokołda ustępował z wolna...
 — Pani starościno, rzekł: ta sprawa obca wam, chciałem pomścić ojca mojego, zamęczonego przez nich...
 — Więc wyznajesz, że dziecko porwałeś?
 — A gdyby nawet tak było, odezwał się Krajewski, gdybym ja dziwném zrządzeniem bożém przywiązał się do niego, pokochał je, chwycił się tego ostatniego uczucia jak deski wybawienia...?
 — Tobyś waćpan, odpowiedziała starościna, kochał je nie dla siebie, ale chciał jego szczęścia... tobyś je oddał rodzicom.
 — Którzy w pieszczotach wychowają próżniaka i niezdarę! podchwycił Czokołd; ale to są przypuszczenia... Ja nic o niczém nie wiem...
 Chwycił się za głowę i dodał:
 — Gdyby jednak, przypuśćmy, dziecko było