Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/411

 — Ale gdzież serce? gdzie sumienie?
 — Gdzie serce? spytaj pani siebie saméj... Zabito je i nie żyje... Sumienie tylko stwardniało.
 Starościna chciała mówić, ale widok człowieka obudził w niéj jakieś uczucie nowe, słowa na ustach zastygły, łza dobyła się z oczu.
 — Cóż to nieszczęście uczynić może z człowieka! szepnęła, któżby w was poznał tego... tego...
 — Tego nie ma ani śladu, rozśmiał się Czokołd. Tamten był głupi, wraźliwy, dający się zwodzić, pełen wiary i ufności, dzisiejszy nie ma tych wad, ot! i lepiéj mu z tém.
 — Bannicie? w więzieniu?
 — Wszystko jedno, świat także klatką, co chwila się o ściany jéj bić trzeba.
 — Czego chcesz od nas, byś się nad nami ulitował? spytała.
 — Ja? nic, rzekł Czokołd, tylko abyście mi dali pokój i uwolnili od prześladowania.
 — Ależ dziecko?
 — Nie wiem o żadném.
 — Toż przecię bezwstyd niezrównany! krzyknęła starościna; a któż je porwał? a cóż się z niém stało?
 Czokołd zamilkł, postąpił krok i do drzwi wchodowych stukać począł.
 — Co waćpan robisz? zapytała go starościna.