Strona:PL JI Kraszewski Zemsta Czokołdowa.djvu/392

 — Co waćpanu do niéj! ofuknął przybyły.
 — No, nic, pytam... bom kazał przez Oxtula wam powiedzieć, abyście się skrzypek Pogorzelskiego strzegli.
 Począł się śmiać.
 — Czy już po rozwodzie? dodał.
 — A toś bez litości żmija! porwał się stolnik z miejsca: jeszcze tu mnie kąsasz?
 — Za cożeście wy mnie tu wsadzili jak kajdaniarza?
 — Bo dziecko oddać musisz.
 — Ja o niém nie wiem... zimno począł Czokołd — nic a nic. Dowieść mi nie dowiedziecie, żebym ja je wziął. Wy to najlepiéj wiecie, ile się taki proces ciągnąć może. Będę ja powoli gnił w więzieniu, a wy schnąć będziecie z tęsknoty... Mnie o siebie nie chodzi; a wam co się stanie, nie bardzo markotny będę.
 Odwrócił się plecami od niego i zamilkł.
 Cieszym nie wiedział co począć.
 — Słuchaj‑no, po dobroci, rzekł namyśliwszy się: dawałem za wynalezienie chłopca mojego tysiąc czerwonych złotych, dam ci dwa, wróć mi go.
 — Za pieniądze!! ruszył ramionami Czokołd: bodajeś zdechł jeśli go dostaniesz!...
 Rozsierdzili się tedy obaj, dysząc i sapiąc. Stolnik niby chciał wyjść a nie mógł, szedł do drzwi i powracał i kręcił się w progu, niechcąc się zbliżać do nieprzyjaciela; tamten głowę wykręcał ku ścianie.
 — Po cóż ci to dziecko? zaczął wreszcie