Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/87

 — Nie koniecznie — słucham przecie papugi, gdy się nudzę.
 — Bez litości.
 — Mów o czém inném.
 — O Stanisławie Karłowiczu?
 — Zapewne... to byłoby najlepiéj, żebyś go się szanować nauczył...
 Arsen Prokopowicz ramionami ruszył.
 — Przyjechała matka jenerała... Byłem nawet tak szczęśliwy, żem ją na wysiadaniu przyjął pierwszy...
 — Wierzę, iż to wam szczęściem się wydać musiało... Widzieliście ją?
 — Miałem ten honor! Kobieta nie stara jeszcze... poważna bardzo, surowa... zamknięta w sobie... widać, że nieszczęście ją skamieniło...
 Marya Pawłowna patrzała roztargniona oknem na ogród; milczała.
 Co wam do nich? szepnęła...
 — Nie mogąc kochać Stanisława Karłowicza, rzekł ponuro Arsen — muszę się z nim oswajać... zbliżam się umyślnie i służę mu dla was.
 — Nie kłam... rzekła kobieta pogardliwie, nie tłum nienawiści — bądź szczerym... Nie będzie ci to do twarzy, bo masz naturę chytrą, ale mniéj mi się wydasz ohydny...
 Arsen Prokopowicz zbladł.