Strona:PL JI Kraszewski Zagadki.djvu/1029

 Wiesz, że chciałem się z Arsenem rozprawić, ale — umknął.
 — Może się tylko przyczaił.
 — Nie — stało w jakiéjś gazecie, że do Warszawy odjechał.
 — Z Panem Bogiem. — O Zamarynie jednak nie czytałeś?
 — O nim? nie — Sądzę wszakże, iż może nie dostrzegłem wzmianki o jego wyjeździe — Musiał wyjechać...
 — Z czego wnosisz?...
 — Z tego samego, że się nie zgłaszał.
 — Wiedzieć mógł, że mnie nie ma...
 — Zresztą — nie wiem!
 Rozmowa na tém się skończyła.
 Nazajutrz kniaź wstał istotnie tak blady i zmieniony, iż go o chorobę posądzić było można. Milczący siadł do książki i zrazu nie miał się ochoty ubierać, zmienił jednak zdanie, odział się żywo i zdawał oczekiwać na coś...
 Nikogo nie zdziwiło w hotelu, iż przez kelnera posłał kartkę do panny Michaliny. W niéj były tylko dwa słowa — prosił o posłuchanie tego dnia na osobności, choćby na minut kilka.
 Odebrał na książce ołówkiem napisane — Je ferai mon possible.
 To go uspokoiło. W istocie najnaturalniéj w świe-