Strona:PL JI Kraszewski Para czerwona.djvu/374

 Kapitan popatrzał; znać w nim było niedowiarstwo, przecież się nie sprzeciwiał.
 — Co tam z tego będzie — rzekł — to panu Bogu wiadomo; ale zapolujemy na Moskali i ja także, zamawiam sobie, żebym choć jednego żółtobrzucha powalił. Zawsze to wysoka satysfakcya!!
 Sługa w szarej kurtce i dziewczyna w sinym gorsecie zaczęli nakrywać do stołu. Szlachcic dobył wódki z szafy i mieli usiąść do zawiesistego krupnika, gdy Tomaszek wpadł do izby z okrzykiem.
 — Kozacy o dwadzieścia kroków!
 Kapitan nie strwożony wcale, odezwał się tylko.
 — Idźże ty się gdzie zaszyj w słomę a już zresztą jak Bóg da. Jegomość jesteś doktór z Mińska, siadajmy do stołu.
 To mówiąc, założył sobie serwetę pod brodę i gdy krzyk się dał słyszeć w dziedzińcu, wyszedł z nią i z łyżką w ręku na ganek.
 Na koniu siedzący oficer kozacki, za nim z dziesięciu żołnierzy zajmowali całe podwórko.
 — Tyś gospodarz? — zawołał oficer.
 — Ja — rzekł powoli stary.
 — Ty wiesz co u ciebie w lesie?
 — Gdzie, w lesie? co w lesie? zwierzyna?