Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/253

 Uśmiéchnęła się gospodyni.
 — Masz go pan za przyjaciela swego? — spytała.
 — Jest nim, jak sądzę — odparł zdumiony zapytaniem Bernard.
 — Co nie przeszkadza, że chórem za innymi przeciwko jego książce otwarcie się oświadcza i napada na nią.
 Bojarski słuchał, milcząc.
 — On piérwszy mi przepowiadał jéj skutek — rzekł — i nie mam mu za złe, że mimo przyjaźni dla mnie to głosi, co sądzi być i co dla niego jest prawdą.
 — Powinienby jednak stawać w obronie — szepnęła hrabina.
 — Zdaje mi się — przerwał Bojarski — że ja sam chyba, rozjaśniając myśl moję, o ile się to da uczynić, będę mógł rozproszyć skutki piérwszego wrażenia; ale to mnie wciąga w polemikę, która jest wielką stratą czasu i siły. Cóż robić? kto rozpoczął niebacznie, kończyć téż musi.
 Rozstanie się z hrabiostwem tego wieczora już było tak serdeczne prawie, jak dawniéj. Oboje oni zrozumieli i uniewinnili Bernarda.
 On wyszedł pocieszony od nich; ale teraz każdy dzień niemal przynosił mu jakąś troskę i dowód ludzkiéj złośliwości.
 Zazdroszczono mu lekcyj licznych, o które się