Strona:PL JI Kraszewski Od kolébki do mogiły.djvu/133

 Odetchnęła biédna profesorowa i powinszowawszy z serca Saskiéj, a podziękowawszy Bogu, że ją tak cudownie uwolnił od wielkiéj treski, pośpieszyła z nowiną do domu.
 Bernardek dnia tego późniéj niż zwykle powrócił. Pozwolił sobie być w teatrze... grano dramat jakiś nowy.
 Rozmarzony wstąpił ledwie na próg domu, gdy matka go powitała z rzadką wesołością i czułością podwójną, jakby ocalonego.
 Nie śpieszyła jednakże z wiadomością, ażeby się nie zdradzić.
 — Byłam dziś u Saskiéj — odezwała się wkońcu.
 Bernard aż podbiegł ku niéj.
 — Zdrowi? — spytał.
 — I szczęśliwi — dodała stara. — Wystaw sobie, Klarcia robi partyą co się zowie: wychodzi za mąż za niemłodego, ale majętnego wdowca.
 Zdradził się Bojarski załamaniem rąk i bladością.
 — To okropne! — zawołał.
 Spojrzała mu matka w oczy.
 — Cóż w tém tak okropnego?
 Zamilkł Bernard.
 — Prawda że piękna — dodała matka — ale téż to wszystko. Zalotna, płocha i w głowie niewiele. Ani gospodyni z niéj, ani matki, ani żony nie będzie nigdy.