Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/16

 — Mówmy, — rzekł sucho Simon, — jaką mi pan dajesz pewność?
 — Osoba moja, cyrk mój, imię, mogę powiedzieć, — żywo począł Belotti, — są przecie poręką?
 — Bardzo słabą, albo żadną, — odparł Simon. — Jeżeliś pan mógł do tego się nieopatrznością swoją przyprowadzić, że potrzebujesz pożyczać na lichwę, — nie dowodzi to, aby na przyszłość jeszcze gorsze nie groziły następstwa.
 — Na Boga! — wykrzyknął, porywając się, jak ukłóty, Belotti. — Są w życiu wypadki! force majeure, których żaden rozum nie przewidzi.
 — Właśnie ja chcę się od takiej ewentualności zabezpieczyć, — rzekł Simon.
 — Żaden w świecie człowiek od niej obwarować się całkiem nie może, — zawołał Włoch.
 — Nie mamy co rozprawiać, — dokończył Simon, — ja gwarancyi potrzebuję, pan pieniędzy, — zatem...
 — Ta, którą daję...
 — Nie jest żadną, — dokończył stary, — i w ten sposób nie dojdziemy do niczego, ale może znalazłby się środek inny...
 — Jaki? — zapytał zaciekawiony Belotti.
 — Waćpan rachujesz wiele na tę, nie wiem zkąd wydobytą dziewczynę... Nerę, tak?
 Włoch potwierdził.
 — Ja ją widziałem, — mówił dalej stary. — W istocie obiecujące wiele stworzenie, — piękna i, zdaje się roztropna.
 — Genialna! — przerwał Belotti.