Strona:PL JI Kraszewski Nera 2.djvu/104

 — Matka się o nią upomni — zawołał Filipesco.
 — Będzie więc musiała wskazać, gdzie ona jest — rzekł Simon — i dowieść mi, że ja ją wziąłem.
 — Rachujecie na waszą zręczność i ostrożność — począł książę. — Ja także wierzę mocno, iż przebiegłością przechodzicie ją. Między nami powiedziawszy, znakomicie jest głupia, ale podrażniona sypnie pieniędzmi, a pieniądze wiele mogą. Postara się o urzędowe poparcie, z tytułu macierzyństwa.
 — Tak, wywoła to proces, a my jej dowiedziemy, że swojem postępowaniem zaufania nie obudza i że jej żadna rada familijna, ani sąd opieki powierzyć nie może, bo sama sobą w ciągu życia opiekować się nie umiała.
 — Więc proces i skandal — zapytał Filipesco.
 — Nieuniknione — rzekł żyd spokojnie.
 — Ale w procesie i moje świadectwo może coś znaczyć — wtrącił książę.
 Simon milczał.
 — Jeżeli książę wezwanym będzie na świadka — zamruczał po długim namyśle.
 — Nie omieszkam mu służyć — dokończył Filipesco, podrażniony przyjęciem Simona.
 To mówiąc, skłonił mu się, i krokiem bardzo wolnym, rozglądając się po magazynie, nie zwracając się już do starego, wyszedł ze sklepu.
 Simon ścigał go oczyma ciekawemi, stał za parawanikiem dopóki go z oczów nie stracił, ruszył ramionami, i wrócił do swej kryjówki za ma-