Strona:PL JI Kraszewski Nera 1.djvu/49

Każdy kupujący powinien się znać na tem, co nabywa, lub uprosić kogoś o zdanie.
 — Ta cena... — wtrącił Lesław, spoglądając na starego.
 — Jest jedyną i ostatnią, — rzekł Simon.
 — Przyślijże mi pan ten róg i pokwitowany rachunek, — willa Leliwa.
 Skłonił się stary.
 — A moja spinka? — zapytała żywo księżna, która pierwszą lepszą chwyciła z gablotki, — ostatnia cena...
 Simon, unikając spojrzenia na księżnę, rzucił okiem na to, co trzymała w ręku, i rzekł:
 — Półtorasta franków.
 — Muszę pójść za przykładem hrabiego i targować się nie będę. — Proszę mi ją przysłać przed wieczorem, gdyż mogę jej potrzebować.
 Simon ani słowa na to nie odpowiedział. Został przy parawaniku.
 Księżna się zbliżyła do Lesława.
 — A hrabia? jesteś, jak inni, zakochanym w tej głowy zawracającej Nerze? — zapytała.
 — Ja? — nie, — rozśmiał się łagodnie hrabia, którego oczyma, pełnemi ciekawości i pożądliwości niemal, mierzyła księżna, sznurując usta i wdzięcząc się do niego. — Widziałem tę gwiazdę zdaleka i — cyrkowe piękności nie są wogóle ponętne dla mnie.
 — Przepraszam, ja się muszę ująć za tą Nerą, — poczęła księżna żywo — jej do nich zaliczyć nie można. Ma w sobie coś tak szlachetnego; niewątpliwie być to musi nieszczęśliwe dzie-