Strona:PL JI Kraszewski Nad przepaścią.djvu/32

 — Co! mnie tylko co okradziono! — krzyknął Żabiec.
 — Jak? kiedy? Jezusie! Marjo!
 Załamał ręce stróż.
 — Mówię ci — tylko co? miałem potrzebę wyjść, niebawiłem i godziny, tym czasem w mieszkaniu wszystko zastałem pootwierane, poprzewracane i pieniądze zabrano...
 Stróż drżał.
 — Ale jakże to może być? ja się nie ruszałem krokiem...
 — A nie widziałeś i niesłyszałeś co się działo... — wołał p. Aureli.
 Łukasz stał i aż mu się ze strachu na płacz zbierało. Nagle poruszył się ku mieszkaniu, drzwi opatrywać, szukać znaków popełnionego gwałtu... ale tych nigdzie nie było...
 — Toć zamek cały! — zawołał.
 — Musieli go wytrychem otworzyć, drzwi znalazłem otwarte...
 — Jezusie Nazareński — trzeba biedz na policję!!
 Już się zawracał, gdy go Aureli za ramię pochwycił.
 — Oszalałeś czy co? co to pomoże! — trzeba było lepiej pilnować — teraz wiatru w polu szukać daremnie. Co przepadło — to przepadło.
 Pan Aureli zaczął się gniewać, łajać... a koniec końcem odprawił Łukasza. — Idź do kaduka!