Strona:PL JI Kraszewski Metamorfozy.djvu/340

 Królowa z wielką flegmą ruszyła tylko ramionami.
 — Chcesz go uczynić nieszczęśliwym? No! to dobrze, będzie po twej woli.
 Zamilkła potem, był to najlepszy sposób; Gwoździk milczał także ale niespokojny.
 Nazajutrz począł koso patrzeć na Lalę i syna, a wieczorem spytał znowu:
 — No, to asińdzka powiadasz że się kochają?
 — Co to już o tem gadać! odparła Dobruchna, posłałam po wróżki, bo Rumianek słaby, kazali mu pić ziele na zapomnienie, a jedna z nich obiecała przynieść grabki z niedoperza zjedzonego przez mrówki, dla odpędzenia tej miłości od chłopca... bo dziecko usycha.
 — A czemuż kiep nie gada? zawołał król.
 — Bo nie śmie...
 — Ma słuszność, nigdybym na takie głupstwo nie pozwolił.
 Trzeciego dnia z naprawy królowej Lala zawiązała węzełek swoich manatków i przyszła Gwoździka pożegnać.
 — A to co? spytał król — gdzież to się acpanna wybierasz?
 — Idę służyć, szepnęła... cóż tu darmo chleb WK. mości będę jadła?
 Król brodą się przewiązał i wąsa targnął.
 — Ot siedziałabyś głupia, kiedy ci dobrze! rzekł gniewnie. Ani mi się waż!
 — Chcę pracować.
 Król spojrzał na jej rączki drobne, na nóżki maleńkie, na oczki zapłakane, posłuchał głosu łkań i łez pełnego, coś mu koło serca zakręciło.
 — Mówię ci siedź, dodał, ani mi myśleć o tem!
 W duchu poczęło go już gryźć, że jej się także coś z tego zawojowanego po ojcu królestwa należało.
 Znowu tedy wieczorem gdy siedli powiada Dobruchnie:
 — A ta głupia Lala wybiera się jak czajka za morze.
 — Na służbę, obiecano jej korzec pereł co roku i kwartę djamentów u króla Samona za to tylko, żeby w oknie stojąc świeciła ogrodowi oczyma i kwiatkom