Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/933

153

 — O! nie tak wcale jak się ludziom zdaje. No, prawda, mam tam cóś po nieboszczyku mężu.
 — A! istotnie był mąż?
 — I zostawił mi trochę... ale miałam proces i ten niegodziwy adwokat...
 — Odarli cię, to naturalnie, ce qui vient par la flute s’en va par le tambour.
 — Zawsze mam jeszcze tyle, że żyć mogę.
 — Otóż, krótko i węzłowato, — dodał baron, łatając się tłumaczeniem francuzczyzny na polskie, nie idę do tego czterema drogami, mogę ci być użytecznym...
 Adolfina się zaczerwiniła, nie wiedząc co mu odpowiedziéć.
 — Kocham tę twoją Manią.
 Na te słowa stara zalotnica odwróciła się żywo.
 — Co? co? — spytała.
 — A no! rzecz naturalna, — rzekł baron, — podobała mi się, szalenie mi się podobała!!
 Jordanowa zamilkła.
 — Mówmy otwarcie, jakie są twoje warunki!