Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/930

150

 — Czyż to może być! a to osobliwsze podobieństwo.
 — Podobieństwo? — i zamilkła Jenerałowa spoglądając w ogródek, — ale po chwili odezwała się.
 — Miałabym z panią kilka słów do pomówienia, ale dziś pani masz gości, może jutro, może inną razą.
 I niespokojnie rzuciwszy raz jeszcze okiem przez okno, pani Palmer chciała odejść.
 — Aleć to podobieństwo!! to dziwne podobieństwo! — odezwała się raz jeszcze gospodyni, będąca pod wrażeniem jakiegoś przypomnienia.
 Jenerałowa nie zdawała się na to wcale uważać.
 — Może więc jutro? — dodała.
 — Ale i owszem, kiedy pani zechce, a może jabym sama przyszła?
 — O! nie! nie! — szybko przerwała pierwsza, — ja będę jutro u pani, — nie przeszkadzam.
 — Jenerałowa cofała się już, p. Adolfina przyskoczyła do niéj.