Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/592

32

 — Pleciesz WPan... widzisz jak zestarzałam?
 — Gdzież zaś? przerwał kapitan... a dużo ci ten mąż zostawił?
 — Tylko dwakroć i o to jeszczem się musiała procesować... z westchnieniem odezwała się wdowa... adwokat mnie tyle kosztował! Kapitan się uśmiechnął.
 — Trzebaż było młodego wybrać! jak pani jesteś nierozważną...
 — Właśnie... właśnie... ale ten był nadto młody! Drugie westchnienie towarzyszyło pierwszemu.
 — A powiedzże mi pani choć nazwisko swe i mieszkanie, niechaj wiem, odwiedzę pewnie... Wszak po staréj znajomości drzwi mi nie zamkniesz.
 — Ale mój kapitanie! będę najszczęśliwsza!
 — Najszczęśliwsza, to za wiele... mówmy już po prostu szczęśliwa.. ze staremi przyjaciołmi nie trzeba się ceremonijować — więc naprzód — jakże panią mam nazywać.
 — Ale wszakżem mówiła...?
 — Dotąd ani razu.