Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/590

30

lowanemi czarnemi brwiami nad zapadłemi strasznie oczyma, nieznajoma w uśmiechu pokazała w dodatku ząbki, których kształt i rozmiary niedozwalały wątpić, iż sztuka dentysty nie doszła jeszcze w Warszawie do łudzącéj doskonałości utworów Desirabod’a...
 — Panna Adolfina! zawołał Pluta.
 — Pani Adolfina! poprawiła malowana z uśmiechem pełnym wspomnień zalotności przeszłej w nałóg i grymas dziwaczny.
 — Pani...
 — Tak jest... tak... kapitanie!
 — Cóż pani tu porabiasz?
 — Opłakuję mojego męża!
 — Jakto? był więc i mąż! i miał ten rozum, że umarł? zapytał z nielitościwą poufałością, która była echem jakiéjś dawnéj widać ścisłéj przyjaźni kapitana...
 — Zawsze żartobliwy! odparła ruszając głową pani — zawsze ten sam, nieoszacowany o! jakże się cieszę.
 — Ale bo! nie ciesz no się jeszcze, pani Adolfino, odparł Pluta, niema tak dalece