Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/572

12

 — Ktoś to sobie drwił widać, albo ze mnie, albo z Waszmości, odparł stary, bo tu nic podobnego nie słychać o mnie.
 — Nie sądzę, rzekł Pluta siadając powoli na krześle, jakby dla odetchnienia.
 Kirkuć stał ciągle niecierpliwie, zdając się oczekiwać końca rozmowy.
 — Prócz tego imie Kirkuciów było mi dobrze znane, dodał kapitan.
 — A! marszcząc się rzekł stary, i kogożeś pan znał z tém imieniem?
 — No! naprzód dobrze byłem i jestem z niejakim panem Mateuszem... nie krewny to WPana?
 — Mateusza... niewiém, czy tego samego, o którym pan wspominasz, miałem rodzonego brata.
 — Mały trochę, teraz przygarbiony...
 — Być może, iż ten sam.
 — Przyjemny bardzo człowiek i artysta w wielu grach towarzyskich...
 Stary Kirkuć się zmarszczył, a późniéj westchnął, ale nic nie rzekł, widocznie chciał