Strona:PL JI Kraszewski Kopciuszek.djvu/1126

126

 — Sto, dwakroć?
 Prawnik, który nie znał stanu majątkowego p. Palmer dokładnie, spojrzał na nią trochę zdziwiony.
 — Nie mam tyle, ale sprzedam klejnoty moje, pożyczę.... co tylko można....
 — Tak! a jeżeli te dwakroć i majątek w dodatku przepadnie? — zapytał Oktaw.
 Jenerałowa zastanowiła się chwilę, spuściła głowę.
 — To być nie może, — rzekła.
 — Wszystko być może — odparł Pobracki.
 — Cóż począć?
 — Muszę pomyśléć? — rzekł prawnik, — rzecz jest największéj wagi, czasu mało do stracenia, przez dziś i jutro musiemy się decydować.... ale w téj chwili, nie śmiem nic jeszcze mówić.... Jeden środek, słaby, niepewny, jak błyskawica przeszedł mi przez głowę.... nie śmiem go nawet podawać.
 — Jaki? jaki? mów, przerwała kobieta, która bardziéj była wzruszoną niż kiedykolwiek i napróżno usiłowała pohamować doznane wrażenie.